Ponowna ekranizacja książki Bugliosiego, znacznie mniej "trafiona" niż uprzednio. Tym razem skupiono się przede wszystkim na rekonstrukcji samych zbrodni i przedstawieniu stosunków panujących w mansonowskiej komunie. Ów zabieg nadaje całości niebezpiecznie eksploatacyjnego "kolorytu", tym bardziej, że twórcy pozwolili sobie na pewne nieścisłości czy wręcz przekłamania względem faktów, co sami we wstępie usprawiedliwiają potrzebą "udramatyzowania akcji". Stąd też, historię "Rodziny" poznajemy z perspektywy Lindy Kasabian, która później stała się głównym świadkiem oskarżenia. Taki sposób postawienia sprawy już od początku zalatuje nieco sztampą. Najgorsze jest jednak to, że nawet nie starano się tutaj oddać klimatu burzliwych lat 60-ych - gdyby nie to, że historia jest każdemu doskonale znana, można by równie dobrze odnieść wrażenie, że wydarzenia rozgrywają się współcześnie. Co do aktorstwa - z reguły jest nieźle, ale mam poważne zastrzeżenia co do Jeremy'ego Daviesa, który wciela się w Charlie'go. Facet gra przez cały czas na jedną nutę, co w pewnym momencie jest już nie tyle nużące, co zwyczajnie irytujące, bo jego kreacja nabiera cech karykatury. Jego Manson to nie charyzmatyczny przywódca i hochsztapler w jednym, ale zwyczajny błazen. Postać, która miała wiele twarzy, tutaj zostaje zaledwie z jedną, groteskową maską. No i jeszcze ścieżka dźwiękowa - te idiotyczne zapiewy są doprawdy wkurzające: kto i po co na to wpadł? Mówiąc krótko: twórcy przekombinowali, najwyraźniej pragnąc "ulepszyć" historię. Tyle, że tu nie ma czego ulepszać, bo w tym przypadku rzeczywistość przebija fikcję stokrotnie.